After class, dumaan ako sa church of St. Vincent de Paul sa magiting kong eskwelahan. Tapos na lahat ng klase, ang tanging problema na lang ay kung paano makakauwi ng mas maaga sa alas-otso ng gabi.
Sakto pagdaan ko, wala pang mass kaya pumasok ako at kunyari, nagwisikwisik ng holy water sa sarili. Pantanggal ng konteng oil sa muka.
Pag-upo ko sa isang malapit na pew, napansin kong may ilaw ang confession booth.
Kunyari di ko nakita pero something rung in my ears. dahil wala din namang gaanong tao na makakakita sa akin, ayun, wala na din ginawa kundi palihim na pumasok at huminga ng malalim.
Paglabas, para akong bagong panganak. Ahehehe don't ask me why. Basta.
Nahihiya ako kay god kasi lumipas ang taon at di ako nakapag-sorry sa kanya. but i knew he'd understand. i just proved that in my darkest nights, he'll ring the doorbell of the apartment and say hi to me.
But I'm still me. [burp]
Pasaway ako lord alam ko. Pero mas cute ako sa'yo. Hehe
After a long span of time that I forgot to do such (the last was our last recollection in the seminary) , I finally saw my self musing on those dancing candle lights before my eyes... I felt rekindled with the same fire I had before.
Then going home, after a looong trip with an ordinary bus, I ate my ample dinner meal, sulked in my beddings, made few phone calls, turned-off the lights and left my petty problems for tommorow's activities.
Tommorow's gonna be a good day.
0 palagay:
Post a Comment