We, the People.

by Yas Jayson Sunday, January 17, 2010 13 palagay everyday witness mulat' may alam vita brevis

Kung ang tanging problema mo sa mga panahong ito ay kung paano tataas ang value mo sa Friends for Sale, kung anong flavor ng frappuccino and oorderin mo mamaya sa Starbucks, kung paano ka magpapa-cute sa crush mo o kung saan ka manonood ng Alvin and the Chipmunks2 sa susunod na linggo ay higit kang maswerte sa libo libong nakikipag-patayan ngayon para sa isang mangkok ng malabnaw na lugaw at ilang pirasong basahan.

Kung ang tanging kinakabahala mo sa mga panahong ito ay kung paano tataas ang ratings ng campaign ad mo na pinagkagastusan mo ng ilang milyon, kung paano lulusot sa utang na pinang-kain mo at ng mga alaga mong tuta sa New York, kung paano patatagalin ang proseso ng hustisya para sa mga napatay mo at kung paano makakabalik sa pwesto para mapasa-legal ulit ang jueteng ay tunay na higit kang maswerte sa lider ng bansang niyanig ng lindol na hindi magkandatuto sa kung paano hihingi ng tulong sa ibang bansa.

Nakatira ka sa bansang mahirap pero natutunan kong walang mahirap na hindi makapagbibigay. Pwedeng nalubog ang bahay nyo sa baha nakaraang taon o nag-pasko ka sa evacuation center dahil nagbuga ng bato ang bulkang Mayon pero hindi dahilan yun para hindi mo makita ang ibang nangyayri. Nakakayamot isipin na mas alam mo ang nangyayari sa loob ng bahay ni Kuya kaysa ang katotohanang habang nagpapakain ka ng mga virtual pets mo sa Pet Society ay may limampung libong walang pangalan ang inililibing at ibinabaon sa kabilang panig ng Pasipiko. Parang walang nangyayari. Ika nga ng kaibigan kong kabayaong walang hinete, kiber lang.

Kung ang tanging problema mo ay kung bakit nawalan ng signal ang cable mo o kung paano pipigilan ang magmura sa telepono, mas mapalad ka sa daan libong taong walang makausap at mahingian ng tulong. Kung nakakapag-aral ka at nakakatambay sa mga inuman sa kahabaan ng Dapitan pagkatapos ng klase ay mas maswerte ka sa mga estudyanteng nataubunang kasama ang kanilang mga pangarap habang unti-unting binibigyan ito ng katuparan. Kung ano man ang dahilan, tinadhana man ito o sadyang isang natural na pangyayari, may layon o walang kahulugan, ang nangyari ay hindi ikinikibit balikat ng isang taong may bait at alam.

Sa mga gantong pagkakataon natin nakikilala kung sino ang tunay na tao. Sa mga sundalong iba-iba ang bansang pinagsisilbihan hanggang sa maraming nagkukusang tumulong, wala akong maramdaman kundi ang humanga. Kailangan ng maraming gagamot at maglulunas sa Haiti at nakakatawang isipin na kung magagawan ng paraan ay meron tayong libo libong nurse at doktor na pwedeng magvolunteer. At dahil na-overwhelm ang Pinoy sa sardinas at noodles na bigay ng mga politiko, magandang ipadala ang mga karton ng pagkain sa malayong bayan kung saan walang nakakakilala sa mukha nila na nakidikit sa pabalat ng lata. Sa ganung paraan mapapatunayan kung sino ang talagang ibig maglingkod. Dun sa mga hindi makakaboto sa kanila. Dun nila ibigay ang tulong.

Paano mo sasabihin sa isang batang babae na natabunan ang nanay nya ng gumuhong supermarket? Paano mo bibigyan ng maringal na libing ang daan daang katawang walang pangalan? Bakit ako nanghihingi ng kahulugan sa mga nangyayari? Wala. Wala lang akong maisulat. Minsan, wala naman talaga kasing sagot sa mga tinatanong natin. Ang mahalaga ay kung ano ang napagtanto natin sa ating mga pagtatanong.

Sabi ko magsusulat ako ng mga kwentong espanya. Saka na kapag ang mga larawang ito ay tumahimik at pumayapa na sa loob ko. Saka na kapag tapos na kong gambalain ng kung ano ang nangyayari at kung ano ang nakikita.

.

Walang naman talagang punto ang mga sinulat ko. Pero ang mga larawan, meron.

.

.

(Photocredits:http://www.msnbc.msn.com/id/34845446/ns/news-picture_stories/displaymode/1247/?beginSlide=1 )